Κοιτάζοντας την πριγκίπισσά μου που κοιμάται στο σπίτι μου, ένα πραγματικό αγγελούδι, συνειδητοποιώ ότι πριν από ένα χρόνο περίπου, στις 24 Οκτωβρίου 2014, επίσημα πια, ένας παράδεισος με έδιωξε από κοντά του…
γράφει ο Γεώργιος Στ. Στάγκας
Το ήθελες και έφταιγες θα πούνε οι περισσότεροι, ίσως κια όλοι. Και έτσι είναι. Όχι δεν υπήρξε τρίτο πρόσωπο… άλλωστε δε θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ…
Όμως, δεν πονάει τόσο αυτό, αφού ο παράδεισος εκείνος είχε αρχίσει και «αλλοιωνόταν» και για τους δυο μας, αλλά το γεγονός ότι η συνέπεια αυτού «συναινετικού διωγμού» είχε σαν αποτέλεσμα να στερηθώ τον άγγελο μου, αφού ο παράδεισος αυτός τον κράτησε κοντά του… Και πονάει αφάνταστα…
Και ναι, μπορεί να την βλέπω όσο περισσότερο μπορώ αλλά δεν παύει από το μυαλό μου να περνάει η εικόνα και κυρίως η σκέψη ότι θα στερηθώ μεγάλες χαρές της πριγκίπισσάς μου και θα είμαι «απών» τουλάχιστον ως φυσική παρουσία, γιατί πάντα, νοερά τουλάχιστον, είμαι παρών.
Πώς, όμως, να εξηγήσεις σε ένα τρίχρονο παιδάκι ότι ο μπαμπάς ακόμα και αν δεν σε βλέπει του λείπεις περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο…
Πώς να εξηγήσεις σε ενα τρίχρονο, σχεδόν, κοριτσάκι ότι ο μπαμπάς θα παρατούσε δουλειά και πελάτες για να βρεθεί έστω και για δέκα λεπτά κοντά σου… για να ακούσει έστω και μια φορά την ημέρα το «μπαμπάκα σε αγαπώ πολύ»… για να ακούσει το γέλιο σου όταν σε γαργαλάει. Κυρίως, όμως, για να σου πει ότι του λείπεις τόσοοοοο πολύ.
Πώς να σβήσεις τον ήχο του δυνατού κλαματός της, κάθε φορά που την αφήνεις στην αγκαλιά της μαμάς και φωνάζει να ξαναγυρίσει στην αγκαλιά σου…
Και μετά να μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου και να γυρνάς σπίτι σου κλαμμένος… κάθε φορά…
Σαν την πρώτη φορά που είχαν ανοίξει οι «βρυσούλες» και δεν έκλειναν. Τι κι αν προσπαθούσες. Είχε χαλάσει η άτιμη η βάνα κι όλο έτρεχαν…
Μόνη παρηγοριά μου σε αυτή την δύσκολη περίοδο προσαρμογής αλλά και στέρησης είναι το γεγονός ότι δύο μήνες πρίν ένας άλλος παράδεισος άνοιξε την πύλη του και με δέχτηκε στην αγκαλιά του. Μόνη παρηγοριά μου ότι θα χαρώ τρείς μέρες γεμάτες με το αγγελούδι μου, προσπαθώντας να ρουφήξουμε κάθε σταγόνα παιχνιδιού και αγάπης.
Σας αφήνω τώρα. Πάλι χάλασαν οι άτιμες οι «βρυσούλες» και τρέχουν ασταμάτητα…
