Φωτογραφία © Χρήστος Τσουμπλέκας (www.tsoumplekas.gr)
Η πιο πρόσφατη ανακάλυψη του χρυσόμαλλου «τέρατος» είναι το να μιλάμε ψιθυριστά όταν θέλουμε να πούμε ένα μυστικό. Η έννοια «μυστικό» βέβαια περιλαμβάνει πολλά πράγματα για μία παιδική φαντασία…
γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
Η διαδικασία είναι απλή και χωρίζεται συνήθως σε δύο πράξεις, δεν είναι μονόπρακτο με τη μία σου λέω να σκύψεις να σου πω κάτι στο αυτί, σου τραβάω το αυτί, ώστε να μπουν οι λέξεις μέσα και στο λέω. Όχι.
Ξεκινάμε με ένα γλυκύτατο «μπαμπάαααααα, να σου πω κάτι;», – «Ναι, παιδί μου, πες μου». Σκύβεις, γονατίζεις, έρχεσαι στο ίδιο ύψος με εκείνον, και κλείνει το αυτί σου με τα δύο χεράκια του και λέει «το δικό μου αυτοκινητάκι είναι πιο γρήγορο από το δικό σου» σε πολλές παραλλαγές, όπως «το δικό μου σπαθί είναι πιο μεγάλο από το δικό σου» (κι ελπίζω να εννοεί πραγματικά το σπαθί, κι όχι κάθε συμβολισμό που σκέφτηκαν τα μυαλουδάκια σας, αλλά μ’ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε, και δεν πέφτετε και πολύ έξω, για να τα λέμε όλα…).
Το θέμα της μυστικής συζήτησης μπορεί να περνάει από τη δουλειά του, δηλαδή τον παιδικό σταθμό, οπότε «μπαμπάααααα, να σου πω κάτι;», – «Ναι, παιδί μου, πες μου». Σκύβεις, έρχεσαι στο ύψος του, σου τραβάει το αυτί και σου λέει «ο Κωνσταντίνος σήμερα στον παιδικό μου είπε ότι δεν με έχει φίλο».
Ετοιμαζόμαστε να πάμε βόλτα, Σάββατο απόγευμα. Ίσως συναντήσουμε και τον ξάδερφό του τον Δημήτρη. «Μπαμπάααααα, να σου πω κάτι;» – «Πες μου» – «Όχι έτσι, μυστικό!». Σκύβεις, έρχεσαι στο ύψους του, και λέει μυστικά στο αυτί «ο Δημήτρης πώς τα κάνει τα μαλλιά του; Καρφάκια ή τα χτενίζει με τη βρούτσα;» (ναι, βρούτσα, όχι βούρτσα).
Είναι στο δωμάτιο του και παίζει. Είμαι όρθιος στην κουζίνα και πλένω πιάτα, ψήνω μπουγατσάκια κι ετοιμάζω τον πρωινό ομοιοπαθητικό καφέ μου (πωπώ Παναγία μου, σαν τη μάνα μου έγινα, ευτυχώς έχουμε μία βασική διαφορά, εκείνη δεν έκανε ομοιοπαθητική!).
«Μπαμπάαααα, να σου πω κάτι;» «Ναι, παιδί μου, πες μου». Σκύβεις, γονατίζεις, έρχεσαι στο ύψος του, και σου λέει με τα δυο χεράκια του στο αυτί σου «τώρα είμαι πιο ψηλός από εσένα, κοίτα!» και κάνει τη νοητή ευθεία γραμμή από τα μάτια του στα μάτια σου, κι έχει δίκιο. Είσαι πιο χαμηλά…
Σήμερα είπα να αντιστρέψω τους όρους. Είπα να τον προλάβω. Ετοιμαζόμασταν να πάμε για ύπνο, τον παίρνω αγκαλιά κι έτσι όπως ήμασταν στο ίδιο ύψος, του λέω «θέλω να σου πω ένα μυστικό». Σκύβει, φέρνει το αυτί του κοντά στο στόμα μου, του λέω «Σ’ αγαπάω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ». Χαμογελάει. Με κοιτάει. Θέλει να μου απαντήσει με ακόμα ένα μυστικό. Φέρνει τα χεράκια του στο αυτί μου και μου ψιθυρίζει «θα μου πάρεις το μεγάλο όπλο του spiderman;»…
Διαβάστε περισσότερα στο blog Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου
Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars
