Φωτογραφία © AFP PHOTO / Macpac
Όταν έφυγες θύμωσα πολύ! Πρώτα απ΄όλα με τον εαυτό μου. Πίστευα ότι δεν ήμουν εντάξει απέναντι σου. Πίστευα ότι δεν έκανα όλα αυτά που κάνει ένας γιος με τον πατέρα του.
γράφει ο Θωμάς Κυριάκος
Πίστευα ότι σου είπα λίγα, ότι σ΄αγκάλιασα ακόμη λιγότερο απ΄ότι ήθελες αλλά δεν ζητούσες. Πίστευα ότι πολλές φορές σ΄αδίκησα άθελα μου, όταν έκανα ότι «ακούω» όσα μου έλεγες αλλά εγώ έκανα το δικό μου, για να σου αποδείξω ότι μπορώ και μόνος μου χωρίς τη βοήθεια σου, χωρίς τις συμβουλές σου. Τόσα λάθη μαζεμένα και όντως πιστεύω ότι έκανα πολλά λάθη!
Σε αδίκησα γιατί δεν έβλεπα τη λαχτάρα σου να με δεις, να περάσουμε χρόνο μαζί. Να κάνουμε πράγματα που ίσως να μην είχαμε κάνει ποτέ, αλλά δεν καταλάβαινα ότι τα τελευταία χρόνια αισθανόσουν ότι ερχόταν η ώρα για το τελευταίο αντίο, αντίο που δεν προλάβαμε να πούμε ποτέ…
Τώρα; Τώρα είσαι μακριά, μια ανάμνηση που κυνηγώ να συντηρήσω, σαν φλόγα που τρεμοσβήνει για να σε κρατήσω «ζωντανό» μέσα μου. Σ΄ακολουθώ στις διαδρομές που έκανες στη ζωή σου για να σε καταλάβω, να θυμηθώ, να σε νιώσω δίπλα μου. Αλλά μάταια…
Έχεις φύγει σε ταξίδι δίχως γυρισμό.
Ξεσκονίζω τα άλμπουμ με τις συλλογές γραμματοσήμων που χάρισες στον 1ο σου και συνονόματο εγγονό, για να θυμηθώ τη λαχτάρα σου όταν αποκτούσες μια καινούρια σειρά γραμματοσήμων μόλις κυκλοφορούσε σαν τον πολύτιμο θησαυρό ενός μικρού «παιδιού». Βάζω στο πικάπ τα εναπομείναντα 45αρια που με τόσο καμάρι μου έδειχνες μικρός κι ακούγαμε τα απογεύματα της Κυριακής μετά το διάβασμα.
Περιπλανιέμαι στην αλάνα έξω από το πατρικό σου σπίτι στην Ελασσόνα προσπαθώντας να «μπω» στη φωτογραφία που σε δείχνει μικρό παιδί μαζί με το σκυλάκι σου και να παίξω μαζί σας.
Ξεφυλλίζω το Αναγνωστικό του Γυμνασίου, που ήρθε στα χέρια μου ως πολύτιμος θησαυρός, διαβάζω τις χειρόγραφες σημειώσεις σου, γελάω με τα σχόλια σου, αλλά δεν είσαι εδώ να μου διηγηθείς γιατί τα έγραψες όλα αυτά. Τα μάτια μου βουρκώνουν κάθε φορά που προσπαθώ να διαβάσω ένα απόσπασμα του βιβλίου γιατί φέρνω στη μνήμη μου την ορφάνια σου και την προσπάθεια σου να προχωρήσεις στη ζωή σου. Το έχω σχεδόν 2 χρόνια στη βιβλιοθήκη αλλά δεν κατάφερα ακόμη να διαβάσω έστω ένα μικρό απόσπασμα.
Αναζήτηση που δεν σταμάτησε ποτέ. Λαχτάρα να σε δω να ξεπροβάλεις στην εξώπορτα του μαγαζιού να περνάς χαμογελαστός το κατώφλι του για να πιούμε παρέα τον πρωινό καφέ. Περνώ από τα στέκια που σύχναζες μήπως και είσαι εκεί με τους φίλους σου αλλά… «ξέχασα», ή ηθελημένα ξεχνώ ότι έχεις φύγει σε ταξίδι μακρινό.
Ταξίδι χωρίς επιστροφή…
«Κάνε υπομονή κι όλα θα γίνουν…» ήταν η προτροπή σου, η ενθάρρυνση σου όταν με έβλεπες αποκαρδιωμένο και η δική μου ελπίδα ότι κάπου, κάπως, κάποτε θα μπορέσω να σε αγκαλιάσω ξανά..
Πέρασαν κιόλας 3 χρόνια που έφυγες από κοντά μας, σαν σήμερα ένα μεσημέρι Κυριακής.
Καλό Παράδεισο πατέρα…
