Ξυπνάς το πρωί και πλένεις τα δόντια σου με αλάτι, γιατί το σωληνάριο της οδοντόκρεμας έχει γίνει σα σαλιγκάρι από το στρίψιμο αλλά «κεφαλάκι και κερατάκια» δεν βγάζει.
γράφει ο Αλέξανδρος Παπαγιάγκου
Ξυρίζεσαι «στεγνά» και βάζεις χυμό λεμονιού (λες πως έβαλες την παλιά καλή Μυρτώ του παππού). Για πρωινό έχεις ένα παξιμάδι, ένα αβγό (για τον μικρό) και λίγο γάλα (για τον μικρό). Αμέσως μετά χρησιμοποιείς και την τελευταία πάνα για να τον αλλάξεις. Φίλε πατέρα, όσο και να θες να το καθυστερήσεις πρέπει να το πάρεις απόφαση. Πρέπει να κουβαλήσεις τον σταυρό σου στο Γολγοθά του super market με το μικρό παραμάσχαλα.
Περνάς την είσοδο. O πιτσιρίκος τρέχει να μπει στο καρότσι-αυτοκινητάκι, που το ενσωματωμένο καλάθι για τα ψώνια άνετα συγκρίνεται με το καλαθάκι της Κοκκινοσκουφίτσα. Ζήτημα να χωράει τα φρούτα της γιαγιάς. Και ξεκινάς την περιπλάνηση. Εκεί που είσαι στο ψυγείο για τα γάλατα, ο μικρός λίγο κρυώνει, λίγο βαρέθηκε να είναι σταματημένο το αυτοκινητάκι και βγάζει τα ποδαράκια «έξω» απ’ το πλαίσιο του καροτσιού, στα ποδαράκια του κοριτσιού, που περνάει δίπλα, ή μάλλον περνούσε., γιατί τώρα σκουπίζει τα πάτωμα με τα ρούχα της γκρινιάζοντας. Ζητάς ευγενικά συγνώμη απ’ τους γονείς της και μαλώνεις ευγενικά το παιδάκι σου. Ευγενικά όμως, επειδή είναι η πρώτη φορά για σήμερα. Στα πρώτα 10 λεπτά στην υπεραγορά.
Και συνεχίζεις να οδηγάς από ψηλά το καρότσι-αυτοκινητάκι και στα χαμηλότερα επίπεδα, ο μπόμπιρας δουλεύει σαν τη σκούπα Philips που ρουφάει τη σκόνη, και ρουφάει με τα δυο χεράκια τα γύρω ράφια που έχουν Kinder buenο, kinder αβγά, kinder σοκολατίτσες, kinder να θέλουν τα μάτια σου. Και θέλουνε. Και τα ανοίξανε ήδη. Κι έγινε μούρτζος ο οδηγός της φόρμουλας του καροτσιού. Κι εσύ που ήσουν απασχολημένος να διαβάζεις την ετικέτα της μαύρης μουστάρδας, αν περιέχει ίχνη γλουτένης, σόγιας και ξηρών καρπών, γυρνάς και βλέπεις το Μάο-Μάο που σου χαμογελάει και ξεχωρίζουν μόνο τα μισοάσπρα – μισοκαφέ δοντάκια και λέει «μπαμπά, νεράκι». Πάρτου καλύτερα σόδα να βοηθήσει και στη χώνεψη. Βέβαια, σ’ αυτήν την κατάσταση που τον βλέπεις, θυμήθηκες ότι δεν έχεις πάρει οδοντόκρεμα και δεν έχεις κάτι για πρωινό, γι’ αυτό έφαγε μισό κιλό kinder ενώ οδηγούσε το καρότσι-αυτοκινητάκι.
Και το καλαθάκι το καροτσιού-αυτοκινήτου αρχίζει να μην χωράει άλλα πράγματα, αφού πήρες τυρί, ρύζι, γάλα, αβγά… (όχι Καμπά, ούτε Δεμέστιχα να φανταστείς). Και ζώνεσαι ένα ακόμα καλάθι, μικρό, κόκκινο κλασσικό, του χεριού, ή αλλιώς του ποδαριού δηλαδή. Και κρατάς το main καρότσι με το ένα χέρι, το δεξί, το καλό, για να σπρώχνεις το παιδί, και το καλάθι με το άλλο.
Περνάς απ’ τα καλλυντικά και δήθεν για να δοκιμάσεις, ψεκάζεσαι μ’ ένα after shave. Δεν είχες να βάλεις το πρωί που ξυρίστηκες, κι έβαλες λεμόνι και τώρα από πάνω Αxe Africa… και μυρίζεις σαν την πουτ@ν@ τη Σμυρνιά που σεργιανάει τουρλόκωλη μ’ ένα καλάθι, κι ένα καρότσι μ’ ένα παιδί μέσα που την είδε ταξιτζής, με το αριστερό χέρι, έξω να κρέμεται.
Το κερασάκι της τούρτας είναι ότι ο μικρός είναι και κοινωνικός, μιλάει και στα άλλα παιδάκια, στα άλλα αυτοκινητάκια, οι γονείς σταματάνε, του μιλάνε, γελάνε, ρωτάνε «πόσο είναι;» ή το εκπληκτικότερο όλων «δικό σας είναι;» – «όχι μαντάμ, είδα που οδηγάει ταξί και το πήρα κούρσα να με σέρνει στο super market σαν δείγμα προς αποφυγή…» Ευτυχώς οι άλλοι γονείς απομακρύνονται περίεργα, τους έρχεται το Africa Lemon μάλλον και φέρνει Ana Goula μάλλον.
Φτάνεις στο ταμείο. Και απαγορεύεται το καρότσι-αυτοκινητάκι να περάσει από το ταμείο. Πρέπει να ξεφορτώσεις πράγματα και παιδί εκεί μπροστά. Αλλά το παιδί βαριέται να περιμένει στο ταμείο, και δε θέλει. ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΛΕΜΕ να βάλεις τα πράγματα σε σακούλες, γιατί το Kinder το θέλει τώρα, το γάλα το θέλει ΤΩΡΑ, θέλει κι αυτό να φτιάχνει σακούλες και σκίζει τις δικές σου, βγάζεις λεφτά να πληρώσεις και τα παίρνει αυτό και σου κάνει παράπονα «γιατί μόνο στην κυρία δίνεις λεφτό;»
Και όσο βάζεις πράγματα στις σακούλες, πηγαίνει στα διπλανά ταμεία και δείχνει τι πήραμε. Έρχεται στις σακούλες που ήδη ετοίμασες, και παίρνει ένα ένα τα πράγματα και τα δείχνει δίπλα… «κοίτα, πήραμε kinder, πήραμε οδοντ…οδκρεμα, πήραμε γάλα, ΓΑΛΑ ΣΟΥ ΛΕΩ, κοίτα, πήραμε…ΟΥΠΣ!! «Παιδί μου άσε τα καουτσούκ μπαλονάκια του μπαμπά…τα πήραμε για τις απόκριες να τα φουσκώσουμε!»
Μα κι αυτοί, πάνε και βάζουν 12 προφυλακτικά σε ένα κουτάκι που λήγει σε 5 χρόνια; Ποιος είμαι κύριε, ο Γκουσγκούνης; Πού να τα ξοδέψω τα 12 προφυλακτικά σε 5 χρόνια… Έτσι μένουν και λήγουν, και τα κάνουμε μπαλονάκια τις απόκριες. Κι εκεί που η διπλανή κυρία είχε ενθουσιαστεί με τον μικρό, βλέπει τον «ανήθικο» μπαμπά και λακίζει. Η ταμίας έχει μείνει με τα ρέστα στο χέρι να βλέπει τη δωρεάν θεατρική παράσταση, κι η ουρά από πίσω, μόνο τσιγάρο δεν κάνανε. Όρθιοι χειροκροτούσανε αλαλάζοντες γιατί τους έφαγες τη μέρα στο super market.
Εγώ, ευτυχώς, τέτοια περιστατικά σαν το προαναφερθέν δεν έχω βιώσει. Άγιο είχα. Δεν ξέρω τι θα έκανα. Αν ζούσα ποτέ κάτι τέτοιο, σίγουρα πάντως θα το έγραφα να το διαβάσουν κι άλλοι, να ξέρουν να φυλάγονται…
Διαβάστε περισσότερa στο Χάπι Daddy και στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου
Γεννήθηκα με μία βαλίτσα στο χέρι. Άδεια. Κουβαλώντας την σε δρόμους ελληνικούς και ευρωπαϊκούς παρατήρησα πως στην πορεία βάραινε όλο και περισσότερο. Γέμισε με εικόνες από ταξίδια, με διαλέκτους και ξένες γλώσσες από φίλους αγαπημένους, με μυρωδιές θαλπωρής αλλά και αρώματα ανεξαρτησίας. Υπήρξα εσωτερικός οικονομικός μετανάστης για μια δεκαετία κι επέστρεψα στον τόπο που γεννήθηκα μετά από ένα γάμο, ένα διαζύγιο, ένα γιο κι ένα παιδί που ακόμα κρύβω μέσα μου. Πείστηκα τελικά να ανεβάσω την βαλίτσα στο πατάρι των αναμνήσεων και να συνεχίσω με ένα μικρό μαγικό βαλιτσάκι, του Sport Billy, ενσωματωμένο στην καρδιά μου για να εκπληρώνει τις επιθυμίες του γιου μου. Και του παιδιού που κρύβω μέσα μου. Έχω γράψει το βιβλίο Χάπι Daddy που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars
