Ό, τι κι αν πούμε για τη σχέση μπαμπά με την κόρη του είναι λίγο. Στην εξομολόγηση που ακολουθεί λέγονται πολλά. Πάρα πολλά, τόσα που μας έφερε δάκρυα στα μάτια.
“Ο μπαμπάς μου, ο αρκούδος μου, ο κύρης μου που λένε και στην Κρήτη.
Μια μέρα στο τηλέφωνο έπειτα από την πρόταση γάμου που δέχτηκα και όλο αγάπη αποδέχτηκα, τον ρώτησα στη ροή του λόγου, “πού είσαι κύρη”; Και εκείνος απάντησε… τώρα πια δεν είμαι εγώ ο κύρης σου, είναι ο άντρας σου.
Αυτή η φράση με προβλημάτισε και δεν σας κρύβω μέρα με τη μέρα σκεφτόμουν όλο και εντονότερα τι εννοεί… Δεν το είδα φεμινιστικά προφανώς, το είδα… σαν κόρη. Σκεφτόμουν πως δεν γίνεται να το είπε αυτό, δεν γίνεται, δεν θέλω να αλλάξει η ζωή μου επειδή παντρεύομαι. Θέλω να είμαι πάντα το παιδί του, η κόρη του, η αδυναμία του η κρυφή που του “έχει φάει τη ζωή” με τα καμώματά της.
Οι ημέρες πέρασαν και ήρθε η μέρα που οι γονείς μου θα γνώριζαν την οικογένεια του ανθρώπου μου.
Ο μπαμπάς μου ήταν χαρούμενος και τίποτα δεν έδειχνε σκέψεις στο μυαλό του. Σηκώθηκε και ετοιμάστηκε από τις 11.00 το πρωί παρά το γεγονός πως το τραπέζι ήταν στις 14.30.
Άρχισα να έχω μία έντονη συγκίνηση χωρίς να έχω κάποιο δείγμα πως έπρεπε, έτσι το “ριξα” στην σημασία της ημέρας.
Όλα πήγαιναν υπέροχα και ήρθε η στιγμή που η οικογένεια του ανθρωπου μου θέλησε να με “στολίσει” με κοσμήματα. Χαμόγελα, επιφωνήματα και γέλια ακούγονταν κάθε φορά που ανοιγα ένα κόσμημα. Κι έτσι ξαφνικά σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα τον μπαμπά μου και εκεί, “έσπασα”.
Έκλαιγε. Ο μπαμπάς μου δεν δάκρυζε απλώς. Έκλαιγε. Έτρεχαν δάκρυα ποτάμι χωρίς ήχο.
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ένιωσα. Έβαλα τα κλάματα και χώθηκα στην αγκαλιά του.
Σαν ντόμινο συναισθήματος, έκλαψε και ο θείος που σαν πατέρας που έχει ήδη “δώσει” την κόρη του αισθάνθηκε κάτι που δεν ξέρω να σας το πω με λόγια, αλλά φαντάζομαι σαν γονείς μάλλον ξέρετε.
Σιωπηλά ξέρετε…
Γι’ αυτό κι εγώ θέλω να πω σε κάθε πατέρα αλλά και στον δικό μου μπαμπά πως δεν έχουν γραφτεί πολλά βιβλία για την αγάπη της κόρης στον πατέρα ή του πατέρα στην κόρη και νομίζω εύλογα.
Η αγάπη αυτή δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Μόνο έτσι, βουβά μπορεί να ειπωθεί.
Κι αυτή η σιωπή σου πατέρα μου ήταν όλα τα λόγια που ποτέ δεν μου είπες.
Σ’αγαπώ. Σ’αγαπώ, Σ’αγαπώ. Πατέρα μου, μπαμπούλη μου, μπουρμπουλιθρίνι μου.
Σας αφήνω με το τραγούδι που είπε ο μπαμπάς μου μετά από αυτή τη στιγμή, χωρίς μουσική, χωρίς τίποτα, μόνο με την αγάπη του που ποτέ μα ποτέ δεν θα πάψω να αποζητώ.
